Leugens...

Lilly was naar het strand gelopen.
Het regende en niemand was te bekennen.
Ze zuchtte en liet zich in het natte zand vallen.
"Iedereen liegt tegen me!" sisste ze kwaad en verdrietig.
"Ik kan niemand meer vertrouwen..." fluisterde ze en staarde naar de zee.

"Dat lijkt me erg onprettig." Een lange schaduw viel over haar heen, en het gezicht van Matthias, grotendeels verborgen in de schaduw van zijn haar, keek uitdrukkingloos naar Lilly.

Lilly schrok even en keek hem toen droog aan.
Ze probeerde hem te nergeren en stil naar de zee te staren.

"Weet je.." Matthias trok zijn zilverkleurige flesje met cognac erin uit zijn binnenzak, en nam een slokje. "Er zijn veel manieren om van zo'n gevoel af te komen.. Maar naar de zee kijken helpt niet.. In tegendeel." Zei hij droogjes, waarna hij haar het flesje cognac toereikte.

Lilly keek even naar het flesje.
"Nee, bedankt." zei ze en staarde weer naar de zee.
"Ik hou het op zee-staren." zei ze droog.

"Brandt maar los.. Waaróm ben je aan het zeestaren, bijvoorbeeld..?" Vroeg Matthias onbeschaamd, terwijl hij droog nog een slokje achterover sloeg. "Mij kan je alles vertellen, ik luister graag." Zei hij droogjes.

Lilly twijfelde geen seconde.
"Ik ben het zat dat iedereen tegen me liegt..." zei ze droog en staarde nog steeds naar de donkere, woeste zee.

"Details..?" Matthias ging een stukje achter haar zitten, in kleermakerszit, en het flesje in zijn schoot.

"Lang verhaal." zei ze alleen maar en zweeg toen.

"Ik heb de tijd.." Matthias wiegde even heen en weer, en nam weer een slokje cognac.

Lilly zweeg, ze wou juist vergeten wat er was gebeurt.
Ze kuchtte even droog wat een soort 'nee' was.

"Wat jij wenst.." Zei Matthias zweverig, en hij bleef zitten, in een soort meditatie-houding.

Lilly zweeg en probeerde alles even te vergeten.
Ze fronsde even.
"Wie ben je eigenlijk?" vroeg ze toen zonder haar blick van de zee af te wenden.

"Matthias Raven.. Aangenaam.." Zei hij terwijl hij flauwtjes glimlachte.

"Aangenaam." zei ze en probeerde niet eens te glimlachen, dat lukte nu toch niet.

"Weet je.." Matthias rekte zijn armen uit, en liep op zijn armen, met zijn benen nog over elkaar, naar Lilly toe, totdat hij vlak voor haar zat. Hij leunde voorover, en liet zijn hoofd op zijn handen rusten. "Als jij wilt dat je je gevoel eens góed kwijt kan.. Schreeuw dan eens.. En dan bedoel ik écht schreeuwen." Zei Matthias, maar zonder de glimlach op zijn gezicht. Hij was duidelijk bloedserieus.

"Schreeuwen?" vroeg ze verbaasd en keek hem aan alsof hij er een tweede hoofd had bijgekregen.
"Euhm..." mompelde ze en staarde weer naar de zee.

"Het klinkt vreemd niet..?" Hij bleef haar aankijken, en keek haar nu priemend aan, recht in haar ogen.

Lilly loste haar blick van de zee en keek hem aan.
"Ja." zei ze kort en keek hem doordringend aan.

"Hier." MAtthias keek iets minder dromerig, en kletste hard met zijn handen op zijn broek. "Schreeuw maar tegen mij. Je kent me net, ik ken jou ook niet. Dus we hoeven ons allebei niks ervan aan te trekken..!" Zei hij droog glimlachend.

"Ik schreeuw niet tegen andere mensen..." zei ze droog.

"Ah.. Voor alles is een eerste keer." John keek haar met één wenkbrauw opgetrokken aan, en bleef rustig zitten.

Lilly kuchtte droog.
"Vergeet het maar.." zei ze en staarde weer afwezig naar het water.

"Ik wil wedden op mijn eerste tattoo dat het beter voelt.." Zei hij droogjes, terwijl hij vooruit bleef staren.

Lilly zweeg en kuchtte weer droog.
"Nooit..." mompelde ze.